Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Τέχνη;

Όχι δεν πρόκεται για τέχνη.

Πρόκειται για μερικούς σιγανούς, ανατρεπτικούς στίχους, εκφρασμένους σαν εικόνες, που όλο και συχνότερα, όλο και δυνατότερα αντηχούν στους τοίχους της πόλης. Κάτι παλιές ξεχασμένες λέξεις που όσο πληθαίνουν τόσο ανεβαίνει η ένταση του τραγουδιού. Ενός τραγουδιού όμοιο με αέρα που στην πορεία γίνεται ανελέητη θύελλα και σαρώνει κάθε τι στο πέρασμα της.

Όχι δεν πρόκειται για τέχνη.

Είναι η ανεξέλεγκτη ανάγκη, δική μας αλλά και τόσων άλλων, να κραυγάσουμε. Να σπάσουμε με τις φωνές μας το απέραντο γκρίζο και να το δούμε τραγουδώντας να πέφτει σε συντρίμμια. Αχ αυτές οι φωνές, "γκρεμίζουνε τους τοίχους κάθε φυλακής σας, σπάνε τα χοντρά σας κάγκελα σαν άχυρα, σκορπάνε με μιας τα μίζερα μυαλά των δεσμοφυλάκων σας. Τούτες οι φωνές, δεν παύουν ποτέ."

Όχι δεν πρόκειται για τέχνη, μα για ένα τραγούδι. Ένα άσμα ζωγραφισμένο πάνω στους καταθλιπτικούς τοίχους των σύγχρονων ιδρυμάτων. Ενα τραγούδι δυνατότερο από κάθε καταπίεση, ασταμάτητο, ανατρεπτικό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου