Εκείνο το λουλούδι.....

Ακανθώδες, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, ξεπετάγεται μέσα από τα τσιμέντα. Αργά μα δίχως να σταματά λεπτό, βρίσκει δρόμους τρυπώντας αδιάκοπα τους σωρούς από πέτρες. Τα αγκάθια του, δεν διστάζουν στιγμή να πονέσουν όποιον βίαια προσπαθήσει να το ξεριζώσει. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν θέλουν ποτέ να το δουν ν' ανθίζει. Τα πανέμορφα άνθη του, χαρίζουν υπέροχες στιγμές σ' όσους πραγματικά κοιτάζουν. Η ευωδία των καρπών του, γεμίζει τον αέρα κάτι φωτεινές νύχτες, νύχτες που νομίζεις πως το βλέπεις σε κάθε γωνιά της πόλης... Κάθε στιγμή η προσπάθεια του να ανελιχθεί ως την κορυφή φτάνει κοντύτερα σε ένα τέλος. Ένα τέλος όμορφο. Κι είναι κι αυτοί. Αυτοί που σπάνε τα τσιμέντα και το βοηθούν να συνεχίσει.

Θα ανθίσει, το πιστεύουμε, κάποια στιγμή θα ανθίσει

ΜΠΟΥΜ!

Ακατάπαυστες κραυγές τρυπάνε τα αυτιά της μητρόπολης. Ήχοι από σπασμένα γυαλιά και μπουκάλια που ίπτανται μπλέκονται με τις βραχνιασμένες φωνές των καταπιεσμένων. Τι σου θυμίζει; Σαν ήχος από φυτίλι. Ένα ανεπαίσθητο σφύριγμα που συνήθως το αγνοείς μα πάντα ξέρεις, ξέρει πως αν φτάσει στον δυναμίτη τα πράγματα θα 'ναι άσχημα.

Το φυτίλι βγάζει διαρκώς το στριγγό, σιγανό ήχο του. Αυτοί το αγνούν. Δεν πρόκειται όμως να καίγεται για πάντα. Ίσως το τέλος να 'ναι σε μεγάλη απόσταση, είναι όμως εκεί, που βρίσκονται και τα εκρηκτικά. Κι όσο αγνοούν το φυτίλι, τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα τους κάνει η έκρηξη. Νομίζουν πως επειδή δεν βλέπουν έναν εκρηκτικό μηχανισμό σε κάθε κολώνα του συστήματος τους, δεν θα σκάσει. Χα, πόσο βαθιά γελασμένοι είναι. Η έκρηξη έρχεται και θα 'ναι πολύ μεγαλύτερη απ' όσα μάθανε ν' αντιμετωπίζουνε με τις φτηνές τους τεχνικές.





Έμεις επιλέξαμε να μην βάλουμε κανενός είδους βόμβες στις κολώνες που στηρίζουν τα ξεπεσμένα ιδεώδη τους. Αντί για αυτό, ζωγραφίσαμε την έκρηξη που έρχεται, σε σχολεία, σε τράπεζες και παντός είδους προπύργια του τραγελαφικού συστήματος. Ξέρουμε καλά πως πλέον φυσάει κόντρα παντού και αυτό που εμείς προοικονομούμε με μερικές άτσαλες ζωγραφιές δεν είναι παρά πολύ κοντά από το να συμβεί.

Το φυτίλι συνεχίζει ακάθεκτο την ξέφρενη πορεία του. Πλησιάζει όλο και περισσότερο. Από τις δικές μας βόμβες δεν θα σκάσει καμία. Εμείς απλά προειδοποιούμε.

Τέχνη;

Όχι δεν πρόκεται για τέχνη.

Πρόκειται για μερικούς σιγανούς, ανατρεπτικούς στίχους, εκφρασμένους σαν εικόνες, που όλο και συχνότερα, όλο και δυνατότερα αντηχούν στους τοίχους της πόλης. Κάτι παλιές ξεχασμένες λέξεις που όσο πληθαίνουν τόσο ανεβαίνει η ένταση του τραγουδιού. Ενός τραγουδιού όμοιο με αέρα που στην πορεία γίνεται ανελέητη θύελλα και σαρώνει κάθε τι στο πέρασμα της.

Όχι δεν πρόκειται για τέχνη.

Είναι η ανεξέλεγκτη ανάγκη, δική μας αλλά και τόσων άλλων, να κραυγάσουμε. Να σπάσουμε με τις φωνές μας το απέραντο γκρίζο και να το δούμε τραγουδώντας να πέφτει σε συντρίμμια. Αχ αυτές οι φωνές, "γκρεμίζουνε τους τοίχους κάθε φυλακής σας, σπάνε τα χοντρά σας κάγκελα σαν άχυρα, σκορπάνε με μιας τα μίζερα μυαλά των δεσμοφυλάκων σας. Τούτες οι φωνές, δεν παύουν ποτέ."

Όχι δεν πρόκειται για τέχνη, μα για ένα τραγούδι. Ένα άσμα ζωγραφισμένο πάνω στους καταθλιπτικούς τοίχους των σύγχρονων ιδρυμάτων. Ενα τραγούδι δυνατότερο από κάθε καταπίεση, ασταμάτητο, ανατρεπτικό.